Początki powstania Chmielnika nie są znane .Na podstawie zachowanych zapisów można przypuszczać, że wieś posiada starą metrykę. Pierwsza wzmianka pochodząca z 1419 roku, mówi o Nicolau Laurinie – plebanie z Chmielnika, który był współzałożycielem bractwa kapłańskiego dla włości rzeszowskiej i tyczyńskiej. Płynie stąd wniosek, że już wtedy Chmielnik był wsią dużą, skoro znajdował się w nim kościół. Wieś rządziła się prawem niemieckim. Od czasów historycznie nam znanych wieś wchodziła w skład tzw. państwa tyczyńskiego. Jako wieś prywatna, Chmielnik należała do Pileckich, Kostków, i Branickich Po rozpadzie dóbr tyczńskich w połowie XIX wieku, tutejszy majątek był w posiadaniu Szymanowskich, a później Wallisów, Branickich i Kłapowskich.
Brannicy byli dobrymi gospodarzami i dbali o swoje włości nawet będąc daleko od nich. Ich zasługą jest m.in., gruntowne uporządkowanie administracji tych dóbr. W czasach Branickich Chmielnik doczekał się nowego kościoła - w miejsce starego drewnianego, zniszczonego podczas najazdu Tatarów 1624 r. wzniesiono go w 1742 r. z inicjatywy proboszcza chmielnickiego, Stanisława Wacławskiego. W 1753 biskup przemyski, Wacław Sierakowski, dokonał konsekracji świątyni, która funkcjonuje do dziś, będąc miejscem szczególnego kultu Matki Bożej Łaskawej. Na przestrzeni lat dokonywano pewnych zmian i remontów w kościele – m.in. dobudowano nowe nawy boczne (1951-58). W pierwszej poł. XVIII obok Kościoła wybudowano murowaną dzwonnicę (dwukondygnacyjną na planie kwadratu, o narożnikach ujętych w pilastry). Do parafii w Chmielniku od początku swego istnienia należała również Błędowa Tyczyńska. Oddzieliła się ona dopiero w 1958 roku.
Wieś rozwijała się bardzo dynamicznie. Nie omijały jej jednak epidemie, klęski, wojny, które tragicznie zaważyły na losach mieszkańców z powodu drewnianej zabudowy, szczególnie dotkliwe w skutkach były pożary. Docierali tu Tatarzy, niszcząc to co stanęło na ich drodze. Najbardziej dotkliwy dla Chmielniczan był najazd z 1624 roku, wtedy to spłonął kościół.
W poł. XIX wieku w Chmielniku oprócz kościoła parafialnego z murowaną dzwonnica był duży folwark plebański (11 budynków drewnianych), drewniana karczma, drewniany młyn wodny, dwór i folwark dworski (1 budynek murowany i 9 drewnianych, a także murowana kapliczka). W 1880 r. była też kasa pożyczkowa gminna. W 1889 r. były już w Chmielniku dwie murowane kapliczki na rozstajach dróg i krzyż przydrożny przy drodze do Malawy.
Po wojnie wieś znacznie się rozbudowała, rozwinęła gospodarczo i kulturowo. W 1973 roku została siedzibą władz nowo utworzonej gminy.
Kościół parafialny p.w. św. Bartłomieja
Obecny kościół wzniesiony został na miejscu starego drewnianego, pochodzącego z XV w., z inicjatywy Stanisława Wacławskiego proboszcza chmielnickiego w 1742 r. Poświęcony został w 1753 r. Jest to kościół barokowy z licznymi późniejszymi dodatkami. Jest on orientowany, murowany z kamienia i cegły, potynkowany. Pierwotnie był jednonawowy, na rzucie prostokąta z prezbiterium równej wysokości i szerokości, zamknięty półkolistą absydą.
W nawie ma sklepienie kolebkowe z lunetami, a w prezbiterium oddzielonym łukiem tęczy) krzyżowe. Ściany podzielone są pilastrami z belkowaniem, na ścianach nawy pełnym, przełamującym się w łukach koszowych nad oknami, a w prezbiterium ograniczonym do gzymsu. Barokowy chór muzyczny wsparty jest na 2 kolumnach.
Cudowny obraz Matki Boskiej Łaskawej
Z pożogi tatarskiej ocalał łaskami słynący obraz Matki Boskiej Łaskawej, stanowiący ozdobę obecnej świątyni, koronowany w 1997 roku. Obraz malowany na płótnie umocowanym na desce, pochodzi przypuszczalnie z I poł. XVI. W późniejszym okresie nadano mu formę ikony. Dopiero podczas konserwacji przeprowadzonej w 1995 roku usunięto przemalowania, przywracając obrazowi pierwotne cechy. Obraz otoczony przez mieszkańców i pielgrzymów szczególną czcią i szacunkiem.
Pasmo Marii Magdaleny
Zwiedzając teren Chmielnika nie można ominąć takich miejsc jak: pasmo Marii Magdaleny (394 –395m). W paśmie tym, tuż nad Chmielnikiem wyróżnia się Kozia Góra (368m).
W zakamarkach Magdalenki leżą przysiółki o nazwach: Wielkopolska, Rzym, Ukraina i Grodzisko. Urocza rzeźba terenu porozdzielane dolinkami licznymi strumieniami, pokryte jarami parowami.. gdzie latem pachną piękne kwiaty i zioła, gdzie jest spokój i cisza.
Okolice te rozsławił przysiółek Rzym. Niegdyś bardzo licznie zamieszkiwany, dziś niestety coraz mniej. Podobno był tu taki zwyczaj wybierania raz do roku miejscowego „papieża”, tu zwanego papiżem.
Chmielnik to miejscowość z bardzo dobrze rozwiniętą infrastrukturą techniczną. Funkcjonuje tutaj kanalizacja i własną biologiczno-chemiczna oczyszczalnię ścieków typu LEMNA.
Wieś jest w całości zgazyfikowana. Wodociąg zasilany z dwóch studni głębinowych 60m znajduje się w części centralnej miejscowości. Planuje się jego rozbudowę i przyłączenie ponad 200 gospodarstw. Pozostała część gminy korzysta z własnych ujęć wody (najczęściej są to studnie kopane). Sołectwo ma bardzo dobre połączenie komunikacyjne z najbliższymi miastami: Rzeszowem, Tyczynem, Łańcutem. Od kilku lat obserwuje się tutaj dynamiczny rozwój mieszkalnictwa jednorodzinnego. Wzrasta liczba przybywających do nas mieszkańców.
Wieś posiada bardzo dobrze rozwiniętą sieć placówek oświatowych:
Funkcjonuje tutaj również:
Do największych podmiotów gospodarczych w Chmielniku należą:
W latach 1925 – 1930 Spółka Węglowo-Naftowa „Chmielnik” prowadziła tu wiercenia poszukiwawcze ropy naftowej. Zamiast ropy w odwiercanym szybie znaleziono wodę mineralną – solankę, mającą wysokie wartości lecznicze.
Miejsce odwiertu i źródła wody solanki
